Babanın parası kadar eğitim

Fransa’da müthiş bir ‘ilk roman’ yayımlandı: En finir avec Eddy Bellegueule (belki Eddy Bellegueule’den Kurtulmak diye çevrilebilir.)

21 yaşındaki bir genç yazar, diğer çocuklardan ‘farklı’ ve efemine olduğu için maruz kaldığı ayrımcılığı, hakaretleri, şiddeti ve ‘kendisi olup’ kurtuluşunu anlatıyor.

İyi bir liseden mezun olmak; Paris’in en iyi üniversitelerinden birinde felsefe okumak; Sartre, Nizan, Aron, Althusser, Jankélétich, Bourdieu gibi devleri yetiştiren Ecole Normale’in öğrencisi olmak, Edouard Louis’yi Eddy Bellegueule’den kurtarmış.

Bir röportajda “Ben ben olmamı Cumhuriyet Okulu’na borçluyum” diyordu.

Hara-Kiri’nin kurucusu, 68 gençlik olaylarının fikir önderlerinden gazeteci yazar François Cavanna geçen hafta öldü. İtalyan göçmeni bir yol amelesi babanın ve temizlikçi bir annenin çocuğu olarak dünyaya gelen Cavanna, her fırsatta Cumhuriyet Okulları’na ve fedakâr Cumhuriyet öğretmenlerine olan borcunu hatırlatırdı.

*

Bunları okurken gene içim cız etti.

Özel kurumlara itirazım yok. İsteyen, imkanı olan, çocuğunu istediği okula göndersin.

Ama Millî Eğitim ve Cumhuriyet Okulları, liberalizme ve kâr hırsına feda ve heba edilmesin.

Devletin devredilemez temel görevleri vardır:

Adalet (çöktü), güvenlik (çöktü), eğitim (çöküktü, satıldı), sağlık (çöküktü, satıldı).

Adalet ve güvenlik siyasî hesaplarla yok edildi. Eğitim hem siyasî, hem merkantil hesaplara kurban edildi. Sağlık, yandaş sermayeye, eşe ve dosta, cemaatlere peşkeş çekildi.

Oysa en fakirinden en zenginine, en kudretlisinden en garibine, 31 Aralık tahminine göre 76.667.864 T.C. vatandaşından her birinin adalet, güvenlik, eğitim ve sağlık ihtiyacını insanî, medenî ve müsavî seviyede temin, devletin tek ve temel görevidir.

Ama Devlet, yerine getirmediği gibi göreve ihanet etmiştir.

Liberalizm hayranız ama... TC Devleti yıl sonunda bilanço yayımlayan bir kurum olsaydı, çoktan ya batmış ya kapatılmıştı. Oylarımızla bize hizmet etsinler diye seçtiklerimiz ve fakat kendini ciddi ciddi ‘Seçilmiş’ zannedenler, yıl sonunda performans ölçümü yapılan yöneticiler olsaydı çoktan kovulmuşlardı.

Millî Eğitim Bakanlığı’nın görevi, parası olanların daha iyi okula gitmesini, parası olmayanların da iyi kötü asgarî okuma yazma öğrenmesini düzenlemek ve bunu ‘Millî Eğitim’ diye bize yedirmek değildir.

Eğitimlilerin daha iyi eğitimli, zenginlerin daha zengin olmasına hizmet etmek ‘Millî’ Eğitim olmasa gerek. ‘Babanın parası kadar eğitim’ diye bir Millî Eğitim olmasa gerek.

Defalarca söylediğimi bir kere daha tekrarlayayım. Eğitimin ‘Millî’ vasfı olmazsa olmazdır. Devletin ve hâlâ Millî diye yutturulmaya çalışılan Eğitim Bakanlığı’nın görevi Kandilli’deki Kont Ostrorog Yalısı’nda mukim Rahmi Koç beyin ahfadı ile Şemdinli’nin Alan köyündeki ahırdan bozma evde yaşamaya çalışan Rehmi Beran’ın nevîçirkine aynı kalitede eğitim ve dolayısıyla ‘şans eşitliği’ temin etmektir.

*

Anahtar kelime işte budur: ŞANS EŞİTLİĞİ.

Ancak herkese şans eşitliği sağlayarak ‘sosyal asansör’ü işletebilirsiniz. Ancak her çocuğun önünü açarak yeni kabiliyetleri topluma kazandırabilirsiniz.

Yoksa, liberal politikalarla zenginlik ve dolayısıyla paralı eğitim giderek daha küçük bir azınlığın tekeline girdiğine göre; yarın çocuğunuzu okutacak öğretmen, ameliyatınızı yapacak doktor, arabanızı tamir edecek usta bulamazsınız.

Daha doğrusu bulursunuz; doktor sayısı, öğretmen sayısı, tamirci sayısı azalmıyor, artıyor ama... ya kalite?

Woodrow Wilson’ın “Köylüyü kral yapmakla krallık demokrasi olmaz” dediği (ve bizim de bunu ispat ettiğimiz gibi), mezun ederek adam edemezsiniz.

Ve 2023 için tek hedef olarak ‘Dünyanın bilmem kaçıncı ekonomisi’ olmayı koyarken, bunu yaratacak insanı eğitmezseniz, sadece ve sadece (sokaklarda giderek çoğalan) ‘paralı görgüsüz sığırlar’ üretirsiniz.

Hürriyet-İK, 09.02.2014